Western

De ouderwetse spaghettiwestern is al een poosje verdwenen en het genre is naar mijn mening in de afgelopen jaren flink geëvolueerd. In de jaren ’90 werden er nog dappere pogingen gedaan om het genre een nieuwe impuls te geven. Met films, zoals The Unforgiven (1992) en Maverick (1994). Ondanks dat in laatstgenoemde de nadruk lag op de komische kanten van het wilde westen waar normaliter stoere gunslingers, indianen en bandieten voor het vermaak zorgen. In 1995 deed ook regisseur Sam Raimi een dappere poging om de klassieke western te eren. 

We zien steeds vaker dat filmmakers in Hollywood naar een bekend recept grijpen om een snelle dollar te kunnen verdienen. Nieuwe innovatieve ideeën zijn schaars en een wildgroei aan remakes is dan ook onvermijdelijk. De een is overduidelijk beter dan de andere, maar in de regel zijn deze vernieuwde versies inferieur aan het origineel. Maar hoe zit dat met de remake van The Magnificent Seven? Een film die de trend doorbreekt of evenals andere bestempeld mag worden als een slappe kopie van het origineel.

Als liefhebber van de films van Quentin Tarantino, keek ik enorm uit naar The Hateful Eight. Maar ik kon mezelf er niet toe zetten om zo snel mogelijk naar de bioscoop te gaan. En ik kan niet zo goed mijn vinger erop leggen waarom het even heeft geduurd voordat ik toch naar de bioscoop ging. Misschien had het iets te maken met de lange speelduur van bijna 3 uur die mij tegenstond. Enfin, ik heb The Hateful Eight inmiddels gezien en mijn oordeel over de rauwe western lees je in mijn recensie.

Quentin Tarantino creëert na enkele ingenieuze misdaadfilms en de oorlogsfilm Inglourious Basterds de uiterst gewelddadige en confronterende film Django Unchained. Het is een soort van hommage aan de klassieke spaghettiwestern waar de filmmaker een enorme liefhebber van is. Hij schotelt ons een film vol met verwijzingen naar diens genregenoten, spitsvondige dialogen en buitensporig geweld voor, die misschien niet zijn beste werk vertegenwoordigt, maar wel topamusement garandeert.

Mijn eerste kennismaking met The Coen Brothers was een aantal jaren geleden toen ik voor het eerst de goede zwarte komedie The Big Lebowski (1998) zag. Na de prettige filmervaring ben ik mij iets meer gaan verdiepen in de carrière van de broertjes die samen verantwoordelijk zijn voor zeer vermakelijke films, zoals O Brother, Where Art Thou? (2000), Raising Arizona (1987) en Barton Fink (1991). In de afgelopen jaren heeft het duo succes geboekt met de indrukwekkende misdaad/thriller No Country For Old Men (2007) en de misdaad/komedie Burn After Reading (2008). In 2010 hebben Joel en Ethan de remake van True Grit gemaakt. Een indrukwekkende western die gebaseerd is op de roman van auteur Charles Portis en die in 1969 voor het eerst succesvol werd verfilmd.