Onlangs zag ik voor het eerst de 90’s klassieker Trainspotting (1996) van regisseur Danny Boyle. Een meesterwerk mag je wel zeggen. Een unieke film waarin de vriendschap van een aantal Schotse jongens centraal staat, waarin overmatig drugsgebruik eerder gepromoot dan afgekeurd wordt en een flinke dosis humor gepaard gaat met indrukwekkende momenten. De mensen die Trainspotting hebben gezien weten wel waar ik het over heb. Ruim 20 jaar later is het moment dat de inmiddels volwassen mannen terugkeren voor het vervolg. Maar kan T2 Trainspotting überhaupt in de buurt komen van zijn geweldige voorganger?
T2 Trainspotting schiet tekort
Met Danny Boyle weer aan het roer mag je toch verwachten dat een vervolg enigszins in de buurt komt van het origineel, maar toch schiet T2 Trainspotting zo nu en dan flink tekort. De vibe uit het eerste deel ontbreekt volledig terwijl ook de aaneenschakeling van hilarische momenten compleet verdwenen is. Op een aantal grappige momenten na is de humor ver te zoeken en dat zorgt er ook voor dat het een beetje saai is. Echter weet vooral Ewen Bremner nog enigszins indruk te maken als Spud. Voor de acteur is het misschien jammer dat hij altijd als de knotsgekke junkie uit Trainspotting wordt gezien, maar hij speelt de rol ook in dit deel weer fenomenaal.
Waar gaat T2 Trainspotting over?
Ewan McGregor, Johnny Lee Miller en Robert Carlyle zijn eveneens weer van de partij als Renton, Simon en Begbie. De reünie van de 4 vrienden komt een poos, nadat Renton hen heeft belazerd, zijn leven als eeuwige junkie vaarwel heeft gezegd en naar Amsterdam vertrok. Na 20 jaar keert hij terug naar Edinburgh waar hij tot de ontdekking komt dat er nog niet veel is veranderd. Simon heeft weliswaar de heroïne vaarwel gezegd, maar ook net zo snel weer ingeruild voor een cocaïneverslaving terwijl hij met een ingenieus plan rijke zakenmannen wil afpersen door hun seksuele uitspattingen op video vast te leggen en dreigt ze vrij te geven als ze niet betalen.
Serieuzer
Al gauw wordt Renton meegesleurd in het leventje dat hij de rug heeft toegekeerd. Dat levert soms leuke momenten op, maar Renton is niet meer de losgeslagen druggebruiker die we uit het eerste deel kennen. T2 Trainspotting is dan ook iets serieuzer en het lijkt deze keer meer te draaien om de individuele verhalen van de verschillende personages die op sommige momenten samenkomen om terug te denken aan die goede oude tijd. Hoe belabberd die dan ook was. Dat gaat weer gepaard met herkenbare personages die weer even hun gezicht laten zien en herkenbare songs van Iggy Pop en Underworld. Is dat genoeg om T2 Trainspotting te bestempelen als een waardige opvolger? Naar mijn mening niet ondanks dat ik zo nu en dan wel weer smakelijk heb gelachen om het vreemde viertal.
